Η δημιουργία των συνοικισμών «Ιασονίδου» (Ευαγγελίστριας) και «Αγίου Παύλου» εντάσσεται σε μια δεύτερη φάση αποκατάστασης κυρίως των προσφύγων οι οποίοι προσωρινά περέμεναν σε επιταγμένους χώρους και αυτοσχέδια παραπήγματα σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες. Η μετεγκατάστασή τους, επομένως, αποσκοπούσε ακριβώς στην αποσυμφόρηση του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης. Έτσι, το 1926 δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα - αλλά ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο - οι εν λόγω συνοικισμοί. Με προσωρινό χαρακτήρα και οι δυο, νομιμοποιήθηκαν μετά το 1930 και συγχωνεύτηκαν σε μια διοικητική κοινότητα, την Κοινότητα Αγίου Παύλου, το 1934. Στην πραγματικότητα, ως τότε, στη βραχώδη έκταση της Ευαγγελίστριας λειτουργούσε λατομείο, ενώ την περιοχή ανατολικά του τείχους διέσχιζε χείμαρρος με το ένα σκέλος του να ξεκινάει από τα υψώματα του Αγίου Παύλου και το άλλο να κατεβαίνει από τα ανατολικά μέσα από το λατομείο της Ευαγγελίστριας. Στον Άγιο Παύλο υπήρχε το ομώνυμο αγίασμα. Από το 1875 η ευρύτερη περιοχή υπαγόταν στη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Ανδρών Θεσσαλονίκης η οποία ανέλαβε τη δημιουργία ενός οργανωμένου χώρου ταφής των ελληνορθόδοξων. Σταδιακά, βέβαια, ο χώρος δικαιοδοσίας περιορίστηκε χάριν της ίδρυσης της Τεχνικής Σχολής-Ορφανοτροφείου «Ισλαχανέ», των κοιμητηρίων των Αρμενίων και των διαμαρτυρόμενων, των βουλγαρικών νεκροταφείων της περιόδου 1887-1912, καθώς και για την ανέγερση του Δημοτικού Νοσοκομείου (σημ. Άγιος Δημήτριος) και Λυσσιατρείου. Σε κάθε περίπτωση, το νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας συνιστά μέχρι και σήμερα κορυφαίο ιστορικό και καλλιτεχνικό μνημείο της Θεσσαλονίκης. Μέχρι την μετεγκατάσταση προσφύγων, στον Άγιο Παύλο δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα οικήματα γηγενών και εσωτερικών μεταναστών, τα επιλεγόμενα και «Κρητικά», από τους κρήτες «παυλομελίτες» πολεμιστές που εγκαταστάθηκαν εκεί. Εν ολίγοις, τα πρώτα σπίτια ήταν αυτοσχέδια παραπήγματα που οι οικιστές - πρόσφυγες και ντόπιοι - έστησαν στα γρήγορα και χωρίς άδεια και στη συνέχεια, όταν φάνηκε βέβαιη η διανομή οικοπέδων σε κατόχους μόνιμων κατασκευών, τα σπίτια πήραν κανονικότερη μορφή. Σε αυτή τη δεύτερη φάση οικοδόμησης του συνοικισμού χρησιμοποιήθηκαν οι λίθοι από το παρακείμενο τείχος. Το 1930 στη σημερινή οδό Ηπείρου, κατά μήκος του τότε χείμαρρου, στήθηκαν πολλές παράγκες άστεγων από τη Φώκαια της Ιωνίας. Στον Άγιο Παύλο οι υποδομές ήταν στοιχειώδεις. Αρχικά δεν υπήρχε υδροδότηση και τη μεταφορά νερού είχε αναλάβει η κοινότητα. Σε μικρό χρονικό διάστημα έκτισε βρύσες, διαμόρφωσε σκάλες στα πιο απότομα σημεία και ισοπέδωσε τους δρόμους με υποχρεωτική εργασία των κατοίκων. Από την άλλη, ο συνοικισμός της Ευαγγελίστριας δημιουργήθηκε ως προσωρινός καταυλισμός για να μετεξελιχθεί και αυτός πολύ σύντομα σε μόνιμη εγκατάσταση. Πριν την άφιξη των προσφύγων υπήρχαν ελάχιστα κτίσματα και στάβλοι στα ενοικιαζόμενα από τον δήμο γήπεδα. Ο συνοικισμός δημιουργήθηκε μετά το 1926, όταν μεταφέρθηκε από τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας και την Πρόνοια ικανός αριθμός παραπηγματούχων από κεντρικούς δρόμους της πόλης στο επιχωματωμένο με μπάζα της πυρκαγιάς του 1917 λατομείο. Εξαιτίας αυτού, οι κάτοικοι δεν είχαν ενιαία προέλευση, όπως συνέβη σε άλλους προσφυγικούς συνοικισμούς. Το 1933 η Ευαγγελίστρια αναφέρεται ως συνοικισμός «Λεωνίδα Ιασονίδου» με 1.500 κατοίκους. Οι συνοικισμοί, Ευαγγελίστριας και Αγίου Παύλου, αποτελούσαν αμιγείς ενότητες κατοικίας: δεν είχαμε εδώ συγκέντρωση χώρων παραγωγής, όπως συνέβη σε μεγαλύτερους προσφυγικούς συνοικισμούς της δυτικής κυρίως Θεσσαλονίκης. Οι κάτοικοι, εργάτες και μικροεπιτηδευματίες ως επί το πλείστον, δούλευαν στα καπνεργοστάσια και τα εργαστήρια της πόλης, στο λιμάνι και στην αγορά. Η άμεση εγγύτητα με το κέντρο δεν επέτρεψε τη δημιουργία τοπικής αγοράς και οι ανάγκες σε βασικό οικιστικό εξοπλισμό καλύπτονταν για μεγάλο διάστημα από τον κεντρικό τομέα της πόλης. Στον Άγιο Παύλο το «τείχος» πολυκατοικιών από το 1970 και η ανέγερση του μεγαλοπρεπούς ομώνυμου ναού κάλυψε την παραδοσιακή φυσιογνωμία της περιοχής και την επιβλητική παρουσία του συνοικιακού Πύργου του Τριγωνίου. Η Ευαγγελίστρια, όμως, μέχρι και σήμερα διατηρεί μια ατμόσφαιρα θύλακα όπου επιβιώνουν ακόμα συνοικιακά χαρακτηριστικά της ήρεμης ζωής στην εκτός των τειχών Θεσσαλονίκης των περασμένων χρόνων.